من شوکه شده ام!!!
وقتی یک صفحه داشته باشی که گاه و بیگاه چیزی توش بنویسی و تازه مدتی باشد که به فکر افتاده باشی که به بقیه هم معرفی اش کنی ولی... بعد یک دفعه یک روز می آیی و می بینی که 13 نفر برایت پیغام گذاشته اند؟!
اولش فکر کردم اشتباه شده...بعد پیغام ها رو خوندم و دیدم که چقدر همه لطف داشته اند.
این میون باید بیش از همه از هاله عزیز ممنون باشم که بدون هیچ شناختی ، صرفا با اولین پیغام من به اینجا سر زد و بعد مهربانانه زحمت درست کردن اشکالات این صفحه را کشید. و من فهمیدم که چرا میان تمام بچه های وبلاگ نویس او شخصیتی است که همه بهش احترام می گذارند و برایش ارزش قایلند، این ارزش نه تنها به خاطر توجه مسوولانه او به تمام مسایل سیاسی و اجتماعی، بلکه همچنین قطعا به خاطر روح دلسوز و ومهربان اوست: مهربانی ای از جنس مهربانی مادرانه.
البته دلم می خواهد از دو نفر دیگر هم تشکر کنم، دو وبلاگ دیگر که صاحبانشان اولین کسانی بودند که مدتها پیش اینجا رو خوندند و برای اولین بار برای من ایمیل دادند. توجهی که در قدم اول مرا متعجب و دلگرم کرد؛خورشید خانم و سهیلا(وبلاگ یادداشتهای سهیلا)
اما از همه مهمتر:
راستش خوندن نظریات شما تازه منو متوجه کرد که چه کاری کرده ام!!! گذاشتن داستانی که خیلی وقت پیش، در حال و هوایی کاملا متفاوت ، شروع شده است و هرچند همواره وسوسه تمام کردنش را داشته ام اما هیچوقت نشده، باعث می شه که انتظاری در خواننده بوجود میاد و حالا من دیگرواقعا توی رودربایستی قرار گرفته ام و باید دنبالش کنم. از همه تون ممنونم... از اینکه منو مجبور کردید که به طور جدی بنشینم و باز به این داستان فکر کنم... شاید این قدمی باشد برای به پایان بردن چند قصه نصفه نیمه...
بعد از این چند سال وبلاگ خواندن، خیلی خوب می دانم که آمدن یک دفعه یک فرد به اینجا، و حتی توجهش، نمی تواند به معنای خواننده همیشگی داشتن باشد... ازتون تشکر می کنم، و امیدوارم که باز هم به اینجا سر بزنید و منو از نظراتتون بهره مند کنید، فقط می خوام خواهش کنم که کمی صبور باشید لطفا، خوب؟ من کمی تنبل هستم، اما قول میدم که سعی خودمو بکنم.
و یک چیز دیگه... راستش خوندن نظرات همه شما منو کاملا غافلگیر و هول کرده! دلم می خواد وبلاگ های همه رو سر فرصت بخونم، براتون پیغام بگذارم، جواب نظرهاتونو بدم و... این یک جواب جمعی است،برخی اسمها آَشناست و نوشته هایتان را بارها خوانده ام، برخی تازه اند، که حتما سر فرصت به سراغ نوشته هایشان می روم، خلاصه اینکه: از همه ممنون، به امید دیدار دوباره
وقتی یک صفحه داشته باشی که گاه و بیگاه چیزی توش بنویسی و تازه مدتی باشد که به فکر افتاده باشی که به بقیه هم معرفی اش کنی ولی... بعد یک دفعه یک روز می آیی و می بینی که 13 نفر برایت پیغام گذاشته اند؟!
اولش فکر کردم اشتباه شده...بعد پیغام ها رو خوندم و دیدم که چقدر همه لطف داشته اند.
این میون باید بیش از همه از هاله عزیز ممنون باشم که بدون هیچ شناختی ، صرفا با اولین پیغام من به اینجا سر زد و بعد مهربانانه زحمت درست کردن اشکالات این صفحه را کشید. و من فهمیدم که چرا میان تمام بچه های وبلاگ نویس او شخصیتی است که همه بهش احترام می گذارند و برایش ارزش قایلند، این ارزش نه تنها به خاطر توجه مسوولانه او به تمام مسایل سیاسی و اجتماعی، بلکه همچنین قطعا به خاطر روح دلسوز و ومهربان اوست: مهربانی ای از جنس مهربانی مادرانه.
البته دلم می خواهد از دو نفر دیگر هم تشکر کنم، دو وبلاگ دیگر که صاحبانشان اولین کسانی بودند که مدتها پیش اینجا رو خوندند و برای اولین بار برای من ایمیل دادند. توجهی که در قدم اول مرا متعجب و دلگرم کرد؛خورشید خانم و سهیلا(وبلاگ یادداشتهای سهیلا)
اما از همه مهمتر:
راستش خوندن نظریات شما تازه منو متوجه کرد که چه کاری کرده ام!!! گذاشتن داستانی که خیلی وقت پیش، در حال و هوایی کاملا متفاوت ، شروع شده است و هرچند همواره وسوسه تمام کردنش را داشته ام اما هیچوقت نشده، باعث می شه که انتظاری در خواننده بوجود میاد و حالا من دیگرواقعا توی رودربایستی قرار گرفته ام و باید دنبالش کنم. از همه تون ممنونم... از اینکه منو مجبور کردید که به طور جدی بنشینم و باز به این داستان فکر کنم... شاید این قدمی باشد برای به پایان بردن چند قصه نصفه نیمه...
بعد از این چند سال وبلاگ خواندن، خیلی خوب می دانم که آمدن یک دفعه یک فرد به اینجا، و حتی توجهش، نمی تواند به معنای خواننده همیشگی داشتن باشد... ازتون تشکر می کنم، و امیدوارم که باز هم به اینجا سر بزنید و منو از نظراتتون بهره مند کنید، فقط می خوام خواهش کنم که کمی صبور باشید لطفا، خوب؟ من کمی تنبل هستم، اما قول میدم که سعی خودمو بکنم.
و یک چیز دیگه... راستش خوندن نظرات همه شما منو کاملا غافلگیر و هول کرده! دلم می خواد وبلاگ های همه رو سر فرصت بخونم، براتون پیغام بگذارم، جواب نظرهاتونو بدم و... این یک جواب جمعی است،برخی اسمها آَشناست و نوشته هایتان را بارها خوانده ام، برخی تازه اند، که حتما سر فرصت به سراغ نوشته هایشان می روم، خلاصه اینکه: از همه ممنون، به امید دیدار دوباره
No comments:
Post a Comment